خزانه ی حزن یعنی رفتن مادر

خزانه ی حزن یعنی رفتن مادر

مردی که صبرش تمام شده بود.
نهج البلاغه خواندن همیشه توأم با یک حس عجیبی نسبت به حضرت امیر(ع) بوده.وهست نه فقط بزرگی و عظمت، گاهی یک جورهایی ترس. لحن کلام شان خیلی سنگین است، نهیب دارد، آدم را میخ کوب می کند گاهی، نفس را حبس می کند از صلابت و شدت. این وسط های نهج البلاغه اما خطبه ای هست که حال و هوایش با بقیه خطبه ها فرق می کند. خطبه ای که شاهدش فقط سه- چهار نفر بوده اند. آدم باورش نمی شود این کلمات را همان جنگ جوی نامی عرب گفته باشد؛ صاحب ذوالفقار؛ مرد لیله المبیت؛ فاتح خیبر؛ مردی که قرآن حتی به صلابت ضربه های سم اسبش سوگند می خورد(1). این وسط های نهج البلاغه خطبه ای هست که سیدرضی با این عنوان شروعش کرده: روی انه قاله عند دفن سیده النساء فاطمه کالمناجی به رسول الله عند قبره. بعد چند جمله می رسد به این جای کلام حضرت که: «قل یا رسول الله عن صفیتک صبری و رق عنها تجلدی».  مرد، همان شب دفن همسرش دارد با رسول خدا درددل می کند که در فراق فاطمه (س) صبرش کم شده، تحملش از دست رفته. تا آن جا که «اما حزنی فسرمد و اما لیلی فمسهد». این وسط های نهج البلاغه آدم دلش می خواهد بنشیند و برای آن مرد بزرگ که صبرش داشت تمام می شد، که اندوهش ابدی شده بود، زارزار گریه کند.

💚💚💚

ا. آیات اول و دوم سوره عادیات
2. خطبه 202
#مریم_روستا
----
در شب دل آشوبگی بی مادری دردانه های خانه ی حضرت حیدر (ع)

التماس دعا

برای نمایش همه ی غذاهای کانال سلویٰ اینجا کلیک کنید