آش دوغ اردبیل

– باز هم تداعی خاطرات خانه ی پدری: پنجره های چوبی بلند باز میشه و قالیچه ی دستباف یادگار مادربزرگم با دستای مهربون مادرم ایوون رو فرش میکن..

آش دوغ اردبیل

باز هم تداعی خاطرات خانه ی پدری:

پنجره های چوبی بلند باز میشه و قالیچه ی دستباف یادگار مادربزرگم با دستای مهربون مادرم ایوون رو فرش میکنه

ما کاسه و قاشق بدست کنار هم نشستیم
من کاسه ی سفالی آبیمو داشتم و خواهرم کاسه ی بلوری...چون من از روی بدجنسی کودکانه کاسه ی سفالشو با توپ عمدا شکونده بودم و بعدش گفته بودم حواسم نبوده،چون کاسه ش خیلی قشنگ بود...بعدها البته بهش گفتم و اون مثل همیشه گفت میدونستم ولی عیبی نداره،بخاطر همین اخلاقش از اول از همه بیشتر دوسش داشتم،اصلا عاشقش بودم

نور خورشید خانوم زیبایی حوض وسط حیاط رو چند صد برابر کرده و تلالو طلایی خورشید و انعکاسش به صورتمون، حس خوشایند آرامش رو هدیه میده...مادرم با یه سینی بزرگ میاد که توش پر از فلفل قرمز و پیاز داغ و نعنا داغه و البته یه کاسه با آش سفید و یه سینی ...خواهرم پشت سرشه و دیگ و ملاغه بدست غر میزنه که سوختم... کاسه ی سفید مخصوص علی خوش اخلاق منه که آش دوغ زرد دوس نداره... سینی هم مال بابا هست که آش دوغ رو همیشه توی سینی بزرگ میریخت تا زودتر خنک بشه، آه که چقدر آش دوغ دوست داشت💔

مادرم همیشه حواسش به ما بود...آش سفید علی...سینی مخصوص بابا...کاسه ی بلور زهرا و کاسه ی سفالی آبی من

مادرم هرطور که خودش بلد بود عشق رو به ما داد...اونقدری که در توانش بود ...ای کاش ما هم اندازه ی بلد بودن اون دوسش داشته باشیم...بینهایت...بی منت ...تا ابد❤

امروز کاسه ها با گذر زمان فراموش شدن و در گذشته ها جا ماندن،بابا نیست و شاید علی دوس داشتنی من دیگه مهربون نباشه! امروز هیچ چیز شبیه قبل نیست و هرگز تکرار نخواهد شد،اما من با تمام قلبم مادرم رو هنوز دوست دارم❤ 💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕
#آش_دوغ_خاطرات_خانه_پدری_دلنوشته